temenni

"yalan da olsa çocukluk girilir çıkılmaz bir ırmak olsun, aramızda kalsın..."

i.kılıçarslan

les murs ont des oreilles

çok noktalı

kalbin kurda kafa tutan kuzu inadı..hayır çelişki yok.ağaç gölgelerine meyilli,zulme diş bileyen bir masumiyet, anlatmaya çalıştığım.dünyayı kendimi bildim bileli anlamaya çalışıyorum. yerlere çöp atmazsak bu kirliliğin üstesinden gelebiliriz diye düşünürdüm.çocukluk...almamızı istedikleri bütün önlemler birer oyalama taktiği imiş.üstüne oturup pembe zakkumun yapraklarını kopardığım duvara bakışım değişmişti zakkumun zehirli bir bitki olduğunu öğrendiğimde.ilk hayal kırıklığı..sonra alıştım.kalbin kurda kafa tutan kuzu inadı..hayır çelişki yok.zakkum beni hayal kırıklığına uğrattı diye çiçek sevmekten vazgeçmedim çünkü.

konuşmak meselesi

"Doğruluk niyetle olur, ifade ile değil. Çünkü ifadeler niyetleri örter. Sözler doğru ve yalandan ibarettir. Susmak ise hilesi ve yalanı olmayan bir doğrudur. Bunun için insanlar konuşurken ben hep sustum."

mihail nuayme/arkaş'ın günlüğü

hep özendim.

..

his yoksunu bir tutulma bu.teneşir,matem,mermer,fatiha..dikildim selamlıyorum dünyayı bir mezarlığın orta yerinde.sayıların birbirine kavuşma arzusu bu konuda karar mekanizması olan düzlemin her zamanki donukluğuyla reddediliyor.zihnim katilleri maktüllerden uzaklaştırmaya çalışırken,iki rakam arasında ,sonsuz sayıda güve,kıyıyı köşeyi didikliyor.benim düşüncemde bir aklanma peşinde değil katiller çoğu zaman.kibirliler.zehri ve küfrü,türlü cambazlıkla koynuna sokuverirler insanın.yetenekliler.

bir cinnet eşiğinde, o mel’un gazeteyi aklımın balkonuna fırlatan çocuğa taş atmak için koşuyorum can havliyle. bilmem kaçıncı sayfa haberleri, ekonomi, bankalar...

oysa çocuk, o gazetenin eflatun sütunlarına sığmayacak kadar geniş ve yüksek.suçsuz.

bana meleklerden bahsedin.uyuyamıyorum.
duvarların,taşların,savaşların gürültüsünden uyuyamıyorum.yahut bir kuyu bulun.yosunsuz bir kuyuya sarkıntın dilimi.hiç bir kervancı susamasın.kuyunun kuru sonsuzluğunda çırpınabilir gevezeliğim.dayanamıyorum.

güvercini tel arkasında görmeye, dağa kükreyen cüceye, dağın boyun büküşüne,çocukların gözlerine yuvalanmış bu, bu...
burada bitsin bu yazı.

“anlamaya başlıyorum” dedi küçük prens. “bir çiçek var. sanırım o beni evcilleştirdi.”

“olabilir. dünyada her şey mümkündür.” dedi tilki. 

“ama bu çiçek dünyada değil.”

tilki şaşırmıştı. “başka bir gezegende mi?”

“evet.”

"ellerimi bahçeye dikiyorum, 

yeşereceğim, biliyorum, biliyorum, biliyorum 

ve kırlangıçlar mürekkepli parmaklarımın çukurunda 

yumurtlayacaklar" 

F.Ferruhzad